نهج البلاغه

الحرص و الکبر و الحسد دواع الی التقحم فی الذنوب.

حرص و کبر و حسد، سبب های فرورفتن در گناهان است. ( حکمت 371)

الثناء باکثر من الاستحقاق ملق، و التقصیر عن الاستحقاق عی او حسد.

ستایش، بیش از استحقاق تملق است و کم تر از آن درماندگی یا حسادت است. ( حکمت 347)

العجب لغفله الحساد عن سلامه الاجساد!

 شگفتا از حسودان، که از سلامتی جسمشان غافل اند! ( حکمت 225)

حسد الصدیق من سقم الموده.

حسد بردن بر دوست، از بیماری (و نادرستی) در مهر و دوستی است. ( حکمت 218)