خداشناسی

یک خداشناس هیچوقت از بنده زمینی برای حفظ جانش کمک نمیگیرد یعنی چه یعنی افراد ها با پیوستن به اینکه ما را قدرت زمینی و شخص نجات میدهد و ما باید خدمت ارباب زمینی کنیم حال آنکه با کوچکترین چیزی ممکنست انسانی که خود را از خطر دور بداند در قدرت زمینی بیفتد.و مثال تاریخی زیادی هست.اما آنکه خدا را مد نظر حفاظت خود بداند  برای حفظ خود از پیوستن به ظلم دوری و  چه بمیرد چه زنده بماند همه را در کف قدرت خدا میداند روزی اش را.حیات و مرگ را .حفاظت جانش را.عزت را .همه را خدا کفایت میکند برایش. اما مگر پیمانه قسمت زندگیش را آن را خدا میداند و حکمت خدا.چه صالحینی که در این راه اسارت ها. شکنجه ها.زندانها.شهادت ها دیدند. و چه خباثت و ترسی که مانع شد تا انسانها  راه آزادگی را بیابند نه راه ذلت و زنجیر شدن در بر کسب منافع و قدرت زمینی.این امور در بعد معنوی زندگی انسان تبلور میکند.اگر انسان را 5000 نفر انسان محافظت کنند ممکنست انسان با یک سرماخوردگی ساده مرگ سراغش آید.اما اگر حافظش خدا باشد اگر درون سخت ترین  راه رود سالم بیاید مگر موقع پیمانه عمرش یا زندگی حکمت خدا. پس اول محافظ انسان خداست.اگر کسی  گوید محافظ من انسانست او  ترسان است. ولی اگر گوید محافظ من در برابر دشمنان خدا  خداوند هست او  اطمینان قلبی به خدا دارد.حال این امور معنوی هست و در بعد معنوی آن هست.منظورن اصل مطلب خداشناسی هست و حفظ خداوند.مثال موسی و فرعون.حفظ موسی  در کاخ فرعون.و نمونه های تاریخی دیگر.منظورن که انسان اول خدا را مد نظر داشته باشد . و اگر هم مثال هر یک اولیاء خدا و پیامبران پیروان رسولانو حواریونو و اصحاب و نیرو اول باید حفاظت خود را بر خدا بداند.زیرا اگر همه انسان را رها کنند خداوند انسان را رها نمیکند چگونه حکمت هست.که آنچه خدا میخواهد میشود و آنچه خدا نخواهد نمیشود.حتی آشیانه.تار عنکبوت.و...این نشانه قدرت حکمت خدا در برابر خواست شر بشریت ظالم در هر تاریخی هست.

خداشناسی

یک خادم خدا و خداشناس اگر تنها شود و دورش یک نفر هم نماند میگوید خدا هست و زنجیره خدا هست.اگر تمام انسانهای کره خاکی او را تنها گذارند میگوید خدا برایم کفایت میکند. به شرطی که  خدا را  مد نظرش بگیرد زیرا خدا هیچگاه بنده ای که خدا را مد نظرش بگیرد تنها نمیگذارد زیرا خداوند آنقدر  دوستدار مخلوقات خود هست که به انسانی که تواضع کند و غرور را  بد بداند عزت خدایی میدهد عزت خدایی قیمتش با تمامیه گنج زمین یعنی کفه آن گنج زمین+عزت خدایی گنج زمین صفر و عزت خدایی برایش بدون قیمت مادیست.اگر فقیر باشد اگر  مصائب بیند اگر سختی بیند با ایمان به خدا همه را در برابر خدا هدیه به خالق دهد که آن هدیه برای کوله بار خودش هست چون خدا بی نیاز از هدیه حتی معنوی انسانهاست چه خداوند سخاوتمندی همه را به خود انسان ذخیره معنوی میکند و رضایت خداوند را با هیچ عزت کاذب زمینی و مادیات عوض نمیکند.

خداشناسی

یک خداشناس مخلوقات خدا را نمیترساند بلکه به آنها آرامش خدایی را ارائه میدهد ظلم نمیکند. تبعیض نمیکند. نامهربانی نمیکند.ستم نمیکند.زور نمی گوید.بلکه خدمت به خلایق خدا میکند. برتری جو نیست.بلکه تواضعش در برابر خدا هر چه جلوتر رود بیشتر هم میشود.یعنی هر چه که ایمانش بالاتر رود تواضعش هم بالاتر و خود را در برابر خدا کوچک میداند.ودر راه خداشناسی و پیامبرانو و دین شناسی روح القدس شناسی و... همه مطالعه تحقیق و خداشناسی را مد نظرش میگذارد و  غرور را مثال لباسی تا میکند و درون قفسه میگذارد و از تکبر غرور خالی و خادم خدا میشود.

خداشناسی

در منظر  خداشناسی انسان خداشناس دوستدار زنجیره راه خداست و فرقی برایش نمیکند که کسی گوید موسی یا عیسی و یا  ابراهیم یا اسماعیل یا پیامبران و امامان خداشناس یعنی  کسی که به خداوند اعتقاد داشته باشد و در برابر  این امر بکوشد.یک خداشناس  آنست که بین فقیر و غنی فرق نگذارد .و همه آن زنجیره خدایی را دوست داشته باشد و بر علیه هیچ کدام نه حرفی را قبول کند  که خدا را به خشم ارد پس خداشناس قابل باید در راه درست بکوشد.زیرا  این فرق گذاری ها و این نا آشنایی ها سبب میشود مثلان پیامبران و امامانو و صالحین قبیله ای شوند در حالی که مثلان عیسی مسیح برای یک مسیحی یک مسلمان یک یهودی و... یا حضرت موسی  و... همه اینها فرستادگان حق هستند.و آیا میشود گفت من فلانی را دوست ندارم.و فرق میگذارم.چه  استدلال بدی میشود زیرا همانگونه که یک مسیحی از عیسی کمک میگیرد یک مسلمان و هم همینگونه چون دارد از خدا کمک میگیرد در بر آن مثلان میشود امام حسین و ائمه و پیامبران زنجیره اتصال به خدا.پس اگر منافع فکری زمینی کنار رود این امر  خوب که دینداری در دین خود باشد اما این دوست داشتن او اتصال داشته باشد با مثلان حضرت موسی مثلان امام علی مثلان حضرت زرتشت و...همه صالحین و خوب هستند و  دوستدار مخلوقات خدا.

خدا

در منظر خداشناسی هر انسانی  که به این امر مهم دست یابد در برابر خداوند که خالق همه جهان و تمام هستی هست  خود را خادم خداوند میداند. و تمام سعی و تلاشش را برای رضایت خدا بکار میبرد. در خداشناسی و مفهوم آن وقتی انسانی به این معنای عمیق و  درست رسید که خداوند هست که به انسان عزت میدهد و انسان عاقبت بخیر میشود خود را در برابر این معنای اصلی یعنی خداشناسی عزت را و سرافرازی را در پیشگاه خدا میداند.و همه امورش را به خدا واگذار میکند تا در رضایت او بکوشد و در این رضایت به رسالت انسانی خود برسد که شکر گذار خداوند باشد.زیرا خداوند هست که به انسان آرامش و شجاعت و صبر و استقامت را میدهد.و او را در برابر همه بدخواهان محافظت میکند.پس اگر انسانی خدا را مد نظرش نداشته باشد به ستمگری و ظلم روی می آورد و اگر انسانی خدا را مد نظرش داشته باشد به مهربانی و  خدمت به بندگان خدا و آفرینش های خدا در منظر خداشناسی برای کمال گرفتن روی می آورد و انسان خداشناس از غرور و تکبر دوری میکند زیرا در برابر خدا خود را خادم میداند.

و تمامیه آثار قدرت خدا را برای امر خداشناسی اول و راه خدا و خدمت به خدا در نظر میگیرد.