خدا

در منظر خداشناسی هر انسانی  که به این امر مهم دست یابد در برابر خداوند که خالق همه جهان و تمام هستی هست  خود را خادم خداوند میداند. و تمام سعی و تلاشش را برای رضایت خدا بکار میبرد. در خداشناسی و مفهوم آن وقتی انسانی به این معنای عمیق و  درست رسید که خداوند هست که به انسان عزت میدهد و انسان عاقبت بخیر میشود خود را در برابر این معنای اصلی یعنی خداشناسی عزت را و سرافرازی را در پیشگاه خدا میداند.و همه امورش را به خدا واگذار میکند تا در رضایت او بکوشد و در این رضایت به رسالت انسانی خود برسد که شکر گذار خداوند باشد.زیرا خداوند هست که به انسان آرامش و شجاعت و صبر و استقامت را میدهد.و او را در برابر همه بدخواهان محافظت میکند.پس اگر انسانی خدا را مد نظرش نداشته باشد به ستمگری و ظلم روی می آورد و اگر انسانی خدا را مد نظرش داشته باشد به مهربانی و  خدمت به بندگان خدا و آفرینش های خدا در منظر خداشناسی برای کمال گرفتن روی می آورد و انسان خداشناس از غرور و تکبر دوری میکند زیرا در برابر خدا خود را خادم میداند.

و تمامیه آثار قدرت خدا را برای امر خداشناسی اول و راه خدا و خدمت به خدا در نظر میگیرد.