اسامی و القاب حضرت داوود (علیه السّلام)

معروف‌ترین لقب حضرت داوود (علیه السلام)؛ «نبی الله» است. شاید دلیل ملقب شدن آن حضرت به لقب نبی الله این باشد که او در  زمره پیامبران بزرگ الهی و صاحب کتاب است.

یکی دیگر از القاب او بر اساس فرمایش قرآن کریم؛ «صاحب قدرت (ذَا الْأَیْدِ)

است. «اید» جمع «ید» به معناى «دست» مى باشد، سپس به مناسبت این که دست، مظهر قدرت و بخشیدن نعمت و سلطه و مالکیت است، در معانى متعددی به کار رفته است. «اید»، هم به معناى «قدرت» آمده و هم به معناى «نعمت». حضرت داوود (علیه السلام) به هر دو معنا «ذا الاید» بود؛ بدین معنا که نیروى جسمانیش در حدى بود که در میدان جنگ بنى اسرائیل با جالوت جبار ستمگر، با یک ضربه نیرومند به وسیله سنگى که از فلاخن رها کرد، جالوت را از بالاى مرکب به روى خاک افکند و به قتل رسانید.

از نظر قدرت سیاسى نیز، وی حکومتى نیرومند داشت که با قدرت تمام در برابر دشمنان مى ایستاد، حتى گفته اند در اطراف محراب عبادت او هزاران نفر، شب تا به صبح، به حال آماده باش بودند.

همچنین از نظر قدرت معنوى و اخلاقى و نیروى عبادت چنان بود که بسیارى از شب را بیدار بود و به عبادت پروردگار مشغول و نیمى از روزهاى سال را روزه مى گرفت.

از نظر نعمت های مختلف نیز خداوند متعال انواع نعمت های ظاهرى و باطنى را به او ارزانى داشته بود. خلاصه مطلب این‌که، او مردى نیرومند در جنگ‌ها، در عبادت، در علم و دانش، در حکومت و هم صاحب نعمت فراوان بود.[2]

از جمله القاب آن حضرت، «اوّاب»[3] است. اوّاب از ماده «اوب» (بر وزن قول) به معناى بازگشت اختیارى به سوى چیزى است. از آن‌جا که اوّاب صیغه مبالغه مى باشد، اشاره به این است که او بسیار به سوى پروردگارش بازگشت مى کرد و از کوچکترین غفلت و ترک اولى توبه مى نمود.[4]

حضرت داوود (علیه السلام)، القاب متعدد دیگری داشته که خدا در قرآن بدان ها اشاره فرموده و آنها را بیان فرموده و این امری واضح است که بیان این القاب بر اساس خصوصیاتی است که در آن حضرت وجود داشته است. برخی از آنها عبارتند از: «داور عادل یا فیصله دهنده کلام (فَصْلَ الْخِطابِ)»[5] «خلیفة الله»،[6] «بهترین بنده (نِعْمَ الْعَبْد)»، «ملک (پادشاه)»، «حکیم»، «عالم»،[7] «افضلیت (بر بسیاری از افراد)»[8] و «عالم به منطق الطیر یا دانای به زبان پرندگان