حضرت حزقیال (ع)

حزقیال (عبری:יחזקאל به‌معنی خداوند نیرومندی می‌بخشد)، کاهنی از خانواده صادوق^[۱] و از پیامبران بنی‌اسرائیل^[۲] بود.

حِزقیال در سال ۶۲۷ قبل از میلاد ولادت یافت،^[۳] و در سن سی‌سالگی، کاهن اورشلیم شد. حزقیال ازدواج کرد^[۴] و در تل‌ابیب در نزدیکی نیپور بابل^[۵] و در منزل شخصی خودش^[۶] زندگی می‌کرد، و مشایخ یهود با او مشورت می‌کردند.^[۷] زن حزقیال در زمان کاهنی وی به‌طور ناگهانی درگذشت^[۸] ولی خدا حزقیال را از عزاداری منع کرد.^[۹] او به سال ۵۹۲ قبل از میلاد، به پیغمبری بنی‌اسرائیل رسید،^[۱۰] و بیست و دو سال بنی‌اسرائیل را از بت‌پرستی بازداشته^[۱۱] و به سوی خدا دعوت می‌کرد. در ابتدا بنی‌اسرائیل تحت‌تأثیر او قرار نمی‌گرفتند^[۱۲] تا این که سرانجام با شکسته شدن بت‌ها^[۱۳] به خدای یگانه روی آوردند.^[۱۴] او ابیهود (عبری:אבא של יהודים به معنی پدر یهود)، پسر انسان (عبری:ילד של איש) و تسلی‌دهنده اسرائیل (عبری:עמת) نامیده شده‌است.^[۱۵]

در زمان حمله بابلی‌ها، حزقیال در بابل سکونت داشت^[۱۶] و بعد از محاصره اورشلیم در سال هشتم پادشاهی نبوکدنصر همراه با یهویاکین به اسارت برده شد.^[۱۷] او پیامبری بود که داوری بر هفت قوم آمون، موآب، فلسطین، صور، صیدون و مصر را اعلام کرد.^[۱۸] کتاب نبوتی حزقیال شعرگونه‌است، و در آن وزن و آهنگ وجود دارد. این کتاب شامل چهار رؤیا^[۱۹] و پنج پیغام اصلی است که به شکل مثل ارائه شده‌است.^[۲۰] کتاب حزقیال تأثیر زیادی بر روی جنبشهای عرفانی یهودی داشته‌است. بسیاری پیروان عرفان مرکابا و بعداً کابالا به رؤیای حزقیال توجه خاصی داشتند و اعتقاد داشتند که رمز خلقت در کتاب حزقیال نهفته‌است. پیروان عرفان مرکابا تلاش داشتند که رؤیای حزقیال و دیدن عرش خداوند را تجربه کنند. در رؤیا حزقیال دید که عرش خدا توسط چهار حیوت (عبری: חיות) (موجودات زنده) حمل می‌شود که هریک دارای چهار بال و صورت مرد، شیر، گاو و عقاب است. کابالا ارتباطی بین رؤیای حزقیال و چهار دنیا در کابالا برقرار می‌کند. حزقیال در روستای کفل در بین‌النهرین مدفون شد. یهودیان و مسلمانان عراق قبر او را زیارت می‌کنند. قبر دیگری منسوب به وی نیز در ایران و در شهر دزفول قرار دارد که اهالی این شهر به آن بابا حزقیل می‌گویند و مردم برای زیارت به آنجا می‌روند.