حسام الدین شفیعیان-شعر

در این زمین در این زمان

در این جهان در این  وقت

در این دنیا در این دقایق

در این گیتی در این شن های ساعتی

در این حقیقت ها در این حقانیت ها

در این همه از  کدامین مسیر قله  صعود

آری دقایق زمین ساعت های متلاطم موج در دریاست

پهناوری به وسعت تمام آرزوهای آدمها

...

چند گفتی بمان تا بخوانم

گفتمت بخوانو تا بمانم

گفتی زندگی نت های در هم آمیخته میشود

گفتمت  فالش در هم ضرب های بی هم در آمیخته میشود

کنسرتی که زندگان نت از بر آن میشوند

قصه ای هست یکی بودو یکی نبود میشود

آری زندگی اینگونه قصه ی کهنو مدرنو پسامدرن میشود

این فصل های اپیزودی در هم پازل های نقطه  از نقطه میشود

یکی بند شعر شاعری در بر شعر میشود

انگیزه از چه حال به درون آدم هدف میشود

رسالت قلم بر تفکر جریان زندگی بر تفکر میشود

بدون تفکر چه سود حاصل عمری که رود

خواب میشود سراب میشود زندگی  بی حباب میشود

حباب های درون آب دور ماهی چرخش زندگی برای همه

جاندارانو بی جانان در آن همان گذر زندگیست

هر شعر برکه برای مرغان هم  آواز بیشه زار میشود

...

رویای خواب انگیزی بود جایی در کوچ بر کوچ در قوچ های کنار ذهن

جنگل رویایی درون ذهن کنار درختان سرو و درختان به قد کشیده از دیوار

خواب درختان زمستانی فصل بهار بیدار

برای تنیده شدن در زندگی طبیعت اتاقک مرگ هست اتاقک هم بدون طبیعت بی برگ هست

من سخت این روزها درون خود میمیرم انگار درون من شعر زیاد خواب میگیرد

برای تو نامه های بسیار نوشته ام یکی گفت نامه رسان کجا هست دیگر

بگذار مرغان هوا برای ما انتظار بکشند

آنها برای کوچ انتظار دارند مرغکی هم انتظار هوای نفس انگیز میکشد

سکوت زمین انسانها دارد جای دل زمین شوق  تلاطمی دارد 

این قصه  نیست خواب نیست رویا نیست حقیقت تلخ و شیرین هست

برای سمفونی آدمک های قابی آهنی آدمک های درون تنیده از آهن

پرچم های درون خود برجک های درون خود زندگی تدافعی زیستن

آری زمین قصه ای طولانی دارد از حقیقت های تلخ و شیرین