سوشیانت/بخش دوم/

درآیین زرتشت منجی گرایی یعنی اعتقاد به نجات دهنده ای که در آخرالزمان ظهور میکند کاملا وجود داشته است و از آن به عنوان سوشیانس یا سوشیانت نام برده شده است و در چند جا به نام استوت ارت آمده است . سوشیانت به معنای سود دهنده و پیروز است.

-"فر کیانی نیرومند مزدا آفریده را می‌ستاییم... فری که از آن سوشیانت پیروزمند و دیگر یاران اوست.بدان هنگام که گیتی را نو کنند (اوستا، یشت 19، فقرات 87 و 88)

خوبیها جایگزین میشود و شیاطین از او فرار میکنند.

منش بد شکست یابد و منش نیک بر آن چیره شود

و فرشتگانی از شرق و غرب به فرمان او فرستاده می شوند و به همه ی دنیا پیام می فرستند

 دروغ و ناسزا افزونتر شود و راستی و درستی خوار شمرده شود

در اوستا برخی موارد زرتشت خود را سوشیانت یعنی نجات‌دهنده می‌خواند.

(ای مزدا و ای اشاکی خواهم دانست که شما نسبت به کسی که در پی تباه کردن من است قادر هستید آنچه پاداش نیک نهاد است باید از آن آگاه شوم سوشیانت را «نجات‌دهنده را» آرزوی آن است که از قسمت خویش بهره‌مند باشد)

مقصود زرتشت در اینجا از سوشیانت خودش می‌باشد و خود را سوشیانت و رهاننده می‌نامد.

در گاهان (گاتها) که سروده‌های خود زرتشت است و در آنها می‌توان باورهای وی را یافت اشاره چندانی به پایان جهان نشده است، اما چنین می‌نماید که در بندی از گاهان (یسنا ۴۳ بند ۳) سخن از مردی است که در آینده می‌آید و راه نجات را می‌یابد، همچنین در گاهان چند بار به واژه سوشینت بر میخوریم که در ادبیات بعدی زرتشت به صورت سوشیانس در آمده و منجی نهائی زرتشتی به شمار می‌آید.