فصل 2

1   به فرشته کلیسای در اَفَسُس بنویس که این را می‌گوید او که هفت ستاره را بدست راست خود دارد و در میان هفت چراغدان طلا می‌خرامد.
2   می‌دانم اعمال تو را و مشقّت و صبر تو را و اینکه متحمّل اشرار نمی‌توانی شد و آنانی را که خود را رسولان می‌خوانند و نیستند آزمودی و ایشان را دروغگو یافتی؛
3   و صبر داری و بخاطر اسم من تحمّل کردی و خسته نگشتی.
4   لکن بحثی بر تو دارم که محبّت نخستین خود را ترک کرده‌ای.
5   پس بخاطر آر که از کجا افتاده‌ای و توبه کن و اعمال نخست را به عمل آور والاّ بزودی نزد تو می‌آیم و چراغدانت را ازمکانش نقل می‌کنم اگر توبه نکنی.
6   لکن این را داری که اعمال نِقُولاویان را دشمن داری، چنانکه من نیز از آنها نفرت دارم.
7   آنکه گوش دارد بشنود که روح به کلیساها چه می‌گوید، هر که غالب آید، به او این را خواهم بخشید که از درخت حیاتی که در وسط فردوس خداست بخورد.
8   و به فرشته کلیسای در اسمیرنا بنویس که این را می‌گوید آن اوّل و آخر که مرده شد و زنده گشت.
9   اعمال و تنگی و مُفلسی تو را می‌دانم، لکن دولتمند هستی، و کفر آنانی را که خود را یهود می‌گویند و نیستند بلکه از کنیسه شیطانند.
10  از آن زحماتی که خواهی کشید مترس! اینک، ابلیس بعضی از شما را در زندان خواهد انداخت تا تجربه کرده شوید و مدّت ده روز زحمت خواهید کشید. لکن تا به مرگ امین باش تا تاج حیات را به تو دهم.
11  آنکه گوش دارد بشنود که روح به کلیساها چه می‌گوید، هر که غالب آید از موت ثانی ضرر نخواهد یافت.
12  و به فرشته کلیسای در پَرغامُس بنویس این را می‌گوید او که شمشیر دودمه تیز را دارد.
13  اعمال و مسکن تو را می‌دانم که تخت شیطان در آنجاست و اسم مرا محکم داری و ایمان مرا انکار ننمودی، نه هم در ایّامی که اَنطیپاسِ شهیدِ امینِ من در میان شما در جایی که شیطان ساکناست کشته شد.
14  لکن بحث کمی بر تو دارم که در آنجا اشخاصی را داری که متمسّکند به تعلیم بلعام که بالاق را آموخت که در راه بنی‌اسرائیل سنگی مصادم بیندازد تا قربانی‌های بتها را بخورند و زنا کنند.
15  و همچنین کسانی را داری که تعلیم نِقولاویان را پذیرفته‌اند.
16  پس توبه کن والاّ بزودی نزد تو می‌آیم و به شمشیر زبان خود با ایشان جنگ خواهم کرد.
17  آنکه گوش دارد، بشنود که روح به کلیساها چه می‌گوید، و آنکه غالب آید، از مَنِّ مخفی به وی خواهم داد و سنگی سفید به او خواهم بخشید که بر آن سنگ اسمی جدید مرقوم است که احدی آن را نمی‌داند جز آنکه آن را یافته باشد.
18  و به فرشته کلیسای در طیاتیرا بنویس این را می‌گوید پسر خدا که چشمان او چون شعلهٔ آتش و پایهای او چون برنج صیقلی است.
19  اعمال و محبّت و خدمت و ایمان و صبر تو را می‌دانم و اینکه اعمال آخر تو بیشتر از اوّل است.
20  لکن بحثی بر تو دارم که آن زن ایزابل نامی را راه می‌دهی که خود را نبیه می‌گوید و بندگان مرا تعلیم داده، اغوا می‌کند که مرتکب زنا و خوردن قربانی‌های بتها بشوند.
21   و به او مهلت دادم تا توبه کند، امّا نمی‌خواهد از زنای خود توبه کند.
22   اینک، او را بر بستری می‌اندازم و آنانی را که با او زنا می‌کنند، به مصیبتی سخت مبتلا می‌گردانم اگر از اعمال خود توبه نکنند،
23   و اولادش را بهقتل خواهم رسانید. آنگاه همهٔ کلیساها خواهند دانست که منم امتحان‌کننده جگرها و قلوب و هر یکی از شما را برحسب اعمالش خواهم داد.
24   لکن باقی‌ماندگان شما را که در طیاتیرا هستید و این تعلیم را نپذیرفته‌اید و عمق‌های شیطان را چنانکه می‌گویند نفهمیده‌اید، بار دیگری بر شما نمی‌گذارم،
25   جز آنکه به آنچه دارید تا هنگام آمدن من تمسّک جویید.
26   و هر که غالب آید و اعمال مرا تا انجام نگاه دارد، او را بر امّت‌ها قدرت خواهم بخشید
27   تا ایشان را به عصای آهنین حکمرانی کند و مثل کوزه‌های کوزه‌گر خرد خواهند شد، چنانکه من نیز از پدر خود یافته‌ام.
28   و به او ستاره صبح را خواهم بخشید.
29   آنکه گوش دارد بشنود که روح به کلیساها چه می‌گوید.

فصل 1

1   مکاشفهٔ عیسی مسیح، که خدا به او داد تا اموری را که می‌باید زود واقع شود؛ بر غلامان خود ظاهر سازد و به‌وسیلهٔ فرشتهٔ خود فرستاده، آن را ظاهر نمود بر غلام خود یوحنّا:
2   که گواهی داد به کلام خدا و به شهادت عیسی مسیح در اموری که دیده بود.
3   خوشابحال کسی که می‌خواند و آنانی که می‌شنوند کلام این نبوّت را، و آنچه در این مکتوب است نگاه می‌دارند، چونکه وقت نزدیک است.
4   یوحنّا، به هفت کلیسایی که در آسیا هستند: فیض و سلامتی بر شما باد: از او که هست و بود و می‌آید؛ و از هفت روح که پیش تخت وی هستند؛
5   و از عیسی مسیح که شاهد امین و نخست‌زادهٔ از مردگان و رئیس پادشاهان جهان است. مر او را که ما را محبّت می‌نماید و ما را از گناهان ما به خون خود شست،
6   و ما را نزد خدا و پدر خود، پادشاهان و کهنه ساخت؛ او را جلال و توانایی باد تا ابدالآباد. آمین.
7   اینک، با ابرها می‌آید؛ و هر چشمی او را خواهد دید، و آنانی که او را نیزه زدند، و تمامی امّت‌های جهان برای وی خواهند نالید. بلی! آمین.
8   من هستم الف و یا، اوّل و آخر، می‌گوید آن خداوند خدا، که هست و بود و می‌آید، قادر عَلَی‌الاِطلاق.
9   من یوحنّا، که برادر شما و شریک در مصیبت و ملکوت و صبر در عیسی مسیح هستم، بجهت کلام خدا و شهادت عیسی مسیح در جزیره‌ای مسمّیٰ به پَطْمُس شدم.
10  و در روز خداوند در روح شدم، و از عقب خود آوازی بلند چون صدای صور شنیدم،
11  که می‌گفت، من الف و یا، و اوّل و آخر هستم: آنچه می‌بینی در کتابی بنویس، و آن را به هفت کلیسایی که در آسیا هستند، یعنی به اَفَسُس و اِسمیرنا و پَرغامُس و طیاتیرا و ساردِس و فیلادَلفیه و لائودکیه بفرست.
12  پس رو برگردانیدم تا آن آوازی را که با من تکلّم می‌نمود بنگرم. و چون رو گردانیدم، هفت چراغدان طلا دیدم؛
13  و در میان هفت چراغدان، شبیه پسرِ انسان را که ردای بلند در بر داشت و بر سینهٔ وی کمربندی طلا بسته بود.
14  و سر و موی او سفید چون پشم، مثل برف سفید بود و چشمان او مثل شعلهٔ آتش،
15  و پایهایش مانند برنج صیقلی که در کوره تابیده شود، و آواز او مثل صدای آبهای بسیار؛
16  و در دست راست خود هفت ستاره داشت، و از دهانش شمشیری دودمه تیز بیرون می‌آمد، و چهره‌اش چون آفتاب بود که در قوّتش می‌تابد.
17  و چون او را دیدم، مثل مرده پیش پایهایش افتادم. و دست راست خود را بر من نهاده، گفت، ترسان مباش؛ من هستم اوّل و آخر و زنده،
18  و مرده شدم؛ و اینک، تا ابدالآباد زنده هستم؛ و کلیدهای موت و عالم اموات نزد من است.
19  پس بنویس چیزهایی را که دیدی و چیزهایی که هستند و چیزهایی را که بعد از این خواهند شد؛
20  سرّ هفت ستاره‌ای را که در دست راست من دیدی و هفت چراغدان طلا را. امّا هفت ستاره، فرشتگان هفت کلیسا هستند: و هفت چراغدان، هفت کلیسا می‌باشند.

یوحنا

John was the son of Zebedee, a Galilean fisherman, and Salome. John and his brother St. James were among the first disciples called by Jesus. In the Gospel According to Mark he is always mentioned after James and was no doubt the younger brother. His mother was among those women who ministered to the circle of disciples. James and John were called Boanerges, or “sons of thunder,” by Jesus, perhaps because of some character trait such as the zeal exemplified in Mark 9:38 and Luke 9:54, when John and James wanted to call down fire from heaven to punish the Samaritan towns that did not accept Jesus. John and his brother, together with St. Peter, formed an inner nucleus of intimate disciples. In the Fourth Gospel, ascribed by early tradition to John and known formally as the Gospel According to John, the sons of Zebedee are mentioned only once, as being at the shores of the Sea of Tiberias when the risen Lord appeared. Whether the “disciple whom Jesus loved” (who is never named) mentioned in this Gospel is to be identified with John (also not named) is not clear from the text.

John’s authoritative position in the church after the Resurrection is shown by his visit with St. Peter to Samaria to lay hands on the new converts there. It is to Peter, James (not the brother of John but “the brother of Jesus”), and John that St. Paul successfully submitted his conversion and mission for recognition. What position John held in the controversy concerning the admission of the Gentiles to the church is not known; the evidence is insufficient for a theory that the Johannine school was anti-Pauline—i.e., opposed to granting Gentiles membership in the church.

John’s subsequent history is obscure and passes into the uncertain mists of legend. At the end of the 2nd century, Polycrates, bishop of Ephesus, claims that John’s tomb is at Ephesus, identifies him with the beloved disciple, and adds that he “was a priest, wearing the sacerdotal plate, both martyr and teacher.” That John died in Ephesus is also stated by St. Irenaeus, bishop of Lyon circa 180 CE, who says John wrote his Gospel and letters at Ephesus and Revelation at Pátmos. During the 3rd century two rival sites at Ephesus claimed the honour of being the apostle’s grave. One eventually achieved official recognition, becoming a shrine in the 4th century. In the 6th century the healing power of dust from John’s tomb was famous (it is mentioned by the Frankish historian St. Gregory of Tours). At this time also, the church of Ephesus claimed to possess the autograph of the Fourth Gospel.

Legend was also active in the West, being especially stimulated by the passage in Mark 10:39, with its hints of John’s martyrdom. Tertullian, the 2nd-century North African theologian, reports that John was plunged into boiling oil from which he miraculously escaped unscathed. During the 7th century this scene was portrayed in the Lateran basilica and located in Rome by the Latin Gate, and the miracle is still celebrated in some traditions. In the original form of the apocryphal Acts of John (second half of the 2nd century) the apostle dies, but in later traditions he is assumed to have ascended to heaven like Enoch and Elijah. The work was condemned as a gnostic heresy in 787 CE. Another popular tradition, known to St. Augustine, declared that the earth over John’s grave heaved as if the apostle were still breathing.

The legends that contributed most to medieval iconography are mainly derived from the apocryphal Acts of John. These Acts are also the source of the notion that John became a disciple as a very young man. Iconographically, the young beardless type is early (as in a 4th-century sarcophagus from Rome), and this type came to be preferred (though not exclusively) in the medieval West. In the Byzantine world the evangelist is portrayed as old, with long white beard and hair, usually carrying his Gospel. His symbol as an evangelist is an eagle. Because of the inspired visions of the book of Revelation, the Byzantine churches entitled him “the Theologian”; the title appears in Byzantine manuscripts of Revelation but not in manuscripts of the Gospel.

Acts of John, an apocryphal (noncanonical and unauthentic) Christian writing, composed about AD 180, purporting to be an account of the travels and miracles of St. John the Evangelist. Photius, the 9th-century patriarch of Constantinople, identified the author of the Acts of John as Leucius Charinus, otherwise unknown. The book reflects the heretical views of early Christian Docetists, who denied the reality of Christ’s physical body and attributed to it only the appearance of materiality. The Acts of John likewise has a hymn containing formulas to evade demons who, according to Gnostic teachings, could impede one’s journey to heaven. The book was condemned by the second Council of Nicaea, in AD 787, because of its subversion of orthodox Christian teachings.

The book comprises two main parts, the first of which (chapters 2–3) contains moral admonitions (but no visions or symbolism) in individual letters addressed to the seven Christian churches of Asia Minor. In the second part (chapters 4–22:5), visions, allegories, and symbols (to a great extent unexplained) so pervade the text that exegetes necessarily differ in their interpretations. Many scholars, however, agree that Revelation is not simply an abstract spiritual allegory divorced from historical events, nor merely a prophecy concerning the final upheaval at the end of the world, couched in obscure language. Rather, it deals with a contemporary crisis of faith, probably brought on by Roman persecutions. Christians are consequently exhorted to remain steadfast in their faith and to hold firmly to the hope that God will ultimately be victorious over his (and their) enemies. Because such a view presents current problems in an eschatological context, the message of Revelation also becomes relevant to future generations of Christians who, Christ forewarned, would likewise suffer persecution. The victory of God over Satan and his Antichrist (in this case, the perseverance of Christians in the face of Roman persecution) typifies similar victories over evil in ages still to come and God’s final victory at the end of time.

The First Letter of John was apparently addressed to a group of churches where “false prophets,” denounced as Antichrist, denied the Incarnation of Jesus and caused a secession so substantial that the orthodox remnant was sadly depleted. The faithful were deeply disturbed that the heresy found favour among pagans, and they apparently felt inferior because those who had left their midst claimed to have profound mystical experiences. The heretics asserted that they possessed perfection, were “born of God,” and were without sin. By placing themselves above the Commandments, they in fact sanctioned moral laxity. John’s letter thus urges the Christian community to hold fast to what they had been taught and to repudiate heretical teachings. Christians are exhorted to persevere in leading a moral life, which meant imitating Christ by keeping the Commandments, especially that of loving one another. The spirit of the letter closely parallels that of the Gospel According to John.

St. John the Apostle

St. John the Apostle, also called Saint John the Evangelist or Saint John the Divine, (flourished 1st century CE; Western feast day December 27; Eastern feast days May 8 and September 26), one of the Twelve Apostles of Jesus and traditionally believed to be the author of the three Letters of John, the Fourth Gospel, and possibly the Revelation to John in the New Testament. He played a leading role in the early church at Jerusalem.

یوحنا